Dokumenty Starostwa Powiatowego w Nowym Tomyślu

Deportowani do Zbąszynia zgłaszali swoje prośby, których spełnienie umożliwiłoby poprawę ich dramatycznej sytuacji w tym przepełnionym, nadgranicznym miasteczku. Niektórzy z nich próbowali się wydostać. Pisali pisma z prośbą o wypuszczenie. Początkowo słali je do „Świetnego Starostwa Powiatowego w Nowym Tomyślu”. Po kilku miesiącach narastającej desperacji zaczęli pisać listy wprost do ówczesnego premiera RP, Felicjana Sławoja-Składkowskiego. Powoływali się na interesy, którymi muszą się zajmować, rodziny które oczekują ich pomocy, podupadające zdrowie. Innych próbowały wyciągnąć rodziny. Kierowały pisma z nieraz najdalszych zakątków Polski. Zapewniały o posiadanych środkach na utrzymanie „nieszczęśników ze Zbąszynia”. Gwarantowały że po krótkim pobycie w domu i powrocie do sił, wyemigrują oni z Polski. Wszyscy z nich za samo rozpatrzenie prośby musieli uiścić opłatę 5,50 zł, co w owych czasach było kwotą niebagatelną.Niektórym z uwięzionych w obozie w Zbąszyniu udało się uzyskać świadectwo ubóstwa, poświadczające utratę majątku przy deportacji i zwalniające z tej opłaty. Poza kilkoma wyjątkami, wszyscy z nich, ci ze Zbąszynia, jak i ci z zewnątrz, otrzymywali tę samą odpowiedź. Odbitą na powielaczu, krótką notkę zakończoną zdaniem: "Wszystkie osoby wydalone z Niemiec do Polski mają pozostać w dotychczasowych miejscach pobytu do czasu dalszych zarządzeń”.